اينك متن اين آيات:

1.(مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاّ بِإِذْنِهِ).[1]

«كيست كه بدون اذن او شفاعت كند».

ظاهر آيه اين است كه هيچ كس بدون اذن او شفاعت نخواهد كرد، ولى تلويحاً مى رساند كه در روز بازپسين شفيعانى هستند كه به اذن او شفاعت مى كنند.

2. (ما مِنْ شَفيع إِلاّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ) .[2]

«شفيعى نيست مگر بعد از اذن او».

3. (لا يَمْلِكُونَ الشَّفاعَةَ إِلاّمَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمانِ عَهْداً).[3]

(«هيچ يك از معبودهاى آنان) مالك شفاعت نمى گردد مگر آن كه با خدا عهدى داشته باشد».

يعنى تنها گروهى مى توانند شفاعت نمايند كه خداوند به آنها قول شفاعت داده و با خدا چنين عهدى داشته باشند، و خدا از ميان معبودهاى باطل آنان، تنها به آن گروه وعده شفاعت داده كه به وحدانيت خدا و يگانگى معبود گواهى دهند مانند حضرت مسيح كه معبود مسيحيان است.

4.(يَوْمَئِذ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلاّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمانُ وَرَضِيَ لَهُ قَوْلاً).[4]

«در روز رستاخيز شفاعت كسى درباره كسى سودى نمى بخشد مگر شفاعت آن كس كه خدا به او اذن دهد و به گفتار او راضى گردد(سخنى نگويد كه خشم خدا را برانگيزد)».