مورد رضايت پروردگار جهان باشند چنان كه مى فرمايد:

(وَلا يَشْفَعُونَ إِلاّلِمَنِ ارتَضى) .[1]

«درباره كسى شفاعت نمى كنند مگر اين كه مورد رضايت خداوند جهان باشند».

براى اين است كه او مى داند چه كسى لياقت و شايستگى فيض معنوى و رحمت گسترده او را دارد و چه كسى ندارد، و به قول سعدى:

گر خواجه شفاعت نكند روز قيامت بايد كه ز مشاطه نرنجيم كـه زشتيم

نه تنها گروه مشرك از رحمت گسترده خدا و شفاعت اولياى او محروم مى باشند بلكه گروهى كه بر اثر ناپاكيهاى زياد، شايستگى مغفرت خدا را از دست داده اند لطف الهى از طريق شفيعان درگاه او، به آنان نمى رسد.

دلائل قرآنى شفاعت

آيات مربوط به شفاعت شافعان راستين فزونتر از آن است كه در اين بخش مطرح شوند، آياتى كه هم اكنون از نظر خواننده گرامى مى گذرد به صراحت مسئله شفاعت را با شرايط محدود كه مهم آن اذن الهى است، يك اصل قطعى اعلام مى كند هر چند نام و خصوصيات شافعان را نمى برد، و تنها به ذكر صفات و شرايط شافعان اكتفا مىورزد.

اينك ما در اين جا به ذكر آيات پنجگانه مى پردازيم و دقت در مفادآنها، دو مطلب را ثابت مى كند:

الف: شفاعت در روز رستاخيز يك اصل قرآنى است.

ب: گروهى حق شفاعت دارند كه داراى صفات ويژه اى باشند.