فرو رفته است.

ما مسلمانان بايد از اين نمونه تاريخى درس عبرت بگيريم، و آثار بجا مانده از پيامبر خود را كه گواه اصالت اين دعوت است (هر چند كوچك هم باشد ) حراست كنيم و با كلنگ ويران گر تهمت شرك، آثار موحدان را نابود نكنيم تا آيندگان ما، به سرنوشت جوان غربى امروز دچار نشوند.

از آيات قرآن استفاده مى شود كه امت هاى پيشين آثار پيامبران خود را حفظ مى كردند و به آن تبرك جسته و در نبردهاد همراه خودحركت مى دادند، تا از طريق تبرك به آثار پيامبران، بر سپاه شرك پيروز شوند.

به عنوان نمونه، قرآن يادآور مى شود كه بنى اسرائيل صندوقى را كه در آن مواريث خاندان موسى و هارون قرار داشت حفظ كرده و از آن حراست مى نمودند و آن را به عنوان تبرك در نبردها حمل مى كردند تا بر دشمن غلبه كنند.[1]

اين صندوق به قدرى متبرك و مورد توجه بود كه فرشتگان آن را حمل مى كردند. اگر واقعاً حفظ آثار گذشتگان (مانند صندوق مزبور) امر نامطلوبى بود، چرا قرآن از آن با لحنى جانبدارانه ياد مى كند، چرا فرشتگان آن را حمل مى كردند، وچرا باز پس گرفتن آن از عمالقه، در آيه مباركه نشانه حقانيت فرمانده سپاه شمرده شده است؟!

كودكان نابالغ، با آثار بجا مانده از والدين خود «بازى» مى كنند و بسهولت آن را از دست مى دهند، ولى وارثان رشيد و عاقل كه از ارزش معنوى و