اسلام، تلاش پليد خود را متوجه «انكارِ» واقعيت واصالتِ تاريخى آن خواهند كرد!

عبرت گيرى از تاريخ

انسان پيوسته سعى دارد به هر مسأله اى از دريچه حس بنگرد، زيرا معلومات حسى مطمئن ترين دانشهاى آدمى را تشكيل مى دهند. اتفاقاً، بهترين آزمايشگاه براى مسائل اجتماعى كه نتايج آن قطعى است، آزمايشگاه تاريخ است و قرآن مجيد، مطالعه حالات گذشتگان را دستمايه عبرت مى داند.[1]

در ميان شرايع آسمانى، به عنوان نمونه تاريخ حضرت مسيح را در نظر مى گيريم. از نظر ما مسلمانان، مسيح (عليه السلام)پيامبرالهى، مبشر نبوت پيامبر اسلام، و صاحب كتابى به نام انجيل است كه سراسر نور و روشنى بوده است، وما از طريق قرآن به «قطعيت» اين حقيقت پى برديم.

ولى جوان غربى كه به قرآن و اسلام معتقد نيست تا از روزنه آن به مسيح بنگرد، امروزه به اصل وجود مسيح و دعوت او و كتاب وى و ياران و دوستانش از دريچه شك و ترديد مى نگرد. چرا كه اثر ملموسى از اين دعوت در اختيار ندارد. نه مسيح قبرى دارد و نه مادر و حواريين او . كتابش به دهها صورت نقل شده و تمييز سره از ناسره، و مجاز از حقيقت، در آن بسيار دشوار است.

خلاصه چيزى كه بر اصالت اين آيين گواهى بدهد در اختيار جوان غربى نيست ولذا، بر خلاف نياكانش، نسبت به واقعيت آن در شك و ترديد