آمدند. پس اندكى درنگ نمود تا ناله مردمان فرونشست و مجلس آرام گرديد. سخن را با سپاس و ستايش خداوند و درود بر رسول او آغازيد.

مردمان بار ديگر گريه سر دادند و چون خاموش شدند ديگر بار سخن از سر گرفت و گفت:

«حمد كردگار را بر نعمت هايى كه ارزانى فرموده و ستايش مر او را بر آنچه الهام نموده و ستايش حضرتش را بر آنچه پيشاپيشمان نموده از نعمت هاى فراگيرى كه ساخته و به همگان ارزانى داشته و تمامى نعمت هايى كه پى در پى ارسال داشته، تعدادش از شماره برون و اندازه اش از پاداش فزون است و گستره آن پيوسته از توان هوش بيرون.

مردمان را به جانب خويش خواند تا سپاسش گويند و بدان طريق زيادت نعمت جويند و با افزودن نعمت به آفريدگان ثنايشان را سپاس گفت و به وسيله دعا (ى خلايق) نعمت ها را افزونى داد. و گواهى مى دهم كه كردگارى جز آفريدگار يكتا نيست و همتايى ندارد. كه «اخلاص» را تفسير آن و دل ها را در مسير آن و انديشه ها را معنى پذير آن ساخت. كردگارى كه ديدگان از ديدن و زبان ها از بيان در درك او ناتوانند. موجودات را پيش از وجود هر چيزى ساخت و بى آنكه قالبى باشد به ايجاد آنها پرداخت ; با قدرت خويش هستشان نمود و به خواست خويش موجودشان فرمود.