سند چهارم

خطبه فاطمه زهرا پس از وفات پدر

از جمله مواردى كه گوياى ستمديدگى، مظلوميت و غصب شدن حق فاطمه زهرا (عليها السلام)است، خطبه معروف وى است كه در نهايت فصاحت و بلاغت و متانت و حجتمندى كه از ويژگى ها و زيبايى هاى خطبه است بيان گرديده است. بر آن تابشى از پرتو نبوت و بوى خوشى از ارجمندى رسالت است. دوست و دشمن آن را نگاشته و روايت كرده اند.

اسناد اين خطبه در پايان متن خطبه از نظر خواهد گذشت.

تاريخ نگاران و حديث پردازان روايت نموده اند كه در آن هنگام كه ابوبكر و عمر فدك را از فاطمه دختر رسول خدا گرفتند و فاطمه جريان را دريافت. معجر بر سر گرفت و در حاليكه خويشتن را كاملاً پوشانيده بود، به همراه گروهى از زنان بنى هاشم به راه افتاد. راه رفتنش بى هيچ تفاوتى چونان راه رفتن رسول خدا بود.

بر مجلس ابوبكر وارد شد. گروهى از مهاجرين و انصار در آنجا بودند.

ميان او و آن جماعت پرده اى آويختند.

در آنجا نشست. ناله اى از نهاد سر داد. مجلس به سان درياى خروشان، متلاطم و بى قرار گرديد و مجلسيان بى قرار به فغان