چنان كه ملاحظه مى شود حدوث، صفتى كه از موجود بعد از تحقق انتزاع مى شود و چيزى كه چنين حالت دارد نمى تواند مناط نياز باشد بلكه بايد مناط نياز قبل از وجود باشد و آن امكان ماهيت است.

2.بعد مكانى و زمانى يكسان است

از دلايلى كه قول قدرى ها را باطل مى كند، اين است كه جسم داراى بُعْد مكانى و زمانى است. شكى نيست كه جسم در بعد مكانى نياز به فاعل دارد; يعنى در آن حالتى كه فاعل جسم را ايجاد مى كند و مثلاً سه متر است همه مترها بى نياز از فاعل نيست، وجود متر اوّل با متر دوم از نظر نياز به علت يكسان است. اگر حكم خِرد در بُعْد مكانى چنين است، حكم او در بُعْد زمانى نيز يكسان مى باشد، آن چنان نيست كه جسم در روز نخست، محتاج به علت، و روز دوم بى نياز از علت باشد، زيرا در اين صورت حكم بعد مكانى و زمانى يكسان نخواهد بود .

3. جهان پيوسته، پيدايش در پيدايش است

فردى كه مى گويد نياز به ممكن در اصل وجود است نه در بقا از يك واقعيت بى اطلاع است. او خيال مى كند كه جهان ثابت و باقى و به يك حالت پايدار است در حالى كه از نظر حركت جوهرى، جهان در هر لحظه نو مى شود و هستى پيشين به ظاهر به سوى عدم سرازير شده و وجود ديگرى جايگزين آن مى شود،