اگر كافر شويد خدا از شما بى نياز است و به كفر بندگانش راضى نمى شود.

(وَ إِذَا تَوَلَّى سَعىَ فِي الأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيهَا وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللهُ لاَ يُحِبُّ الْفَسَادَ).[1]

و هنگامى كه (چنين دشمن سرسختى) قدرت و حكومت يابد، مى كوشد كه در زمين فساد و تباهى به بار آورد و زراعت و چهارپايان را نابود كند، و خدا فساد و تباهى را دوست ندارد.

شيخ بزرگوار با اين آيات بر خروج افعال عباد از قلمرو اراده خداوند استدلال كرده و مى گويد خدا كه خواهان ستم بر بندگان، و راضى بر كفر آنان و دوستدار فساد نيست در اين صورت چگونه مى توان گفت كه كفر و فساد بندگان، متعلق اراده او مى باشد.(2)

ولى دقت در مورد آيات مى تواند مفاد آنها را روشن مى كند، زيرا تعلق اراده تكوينى خداوند بر افعال بندگان به دو صورت مى تواند باشد:

1. مستقيماً خواهان كفر و فساد بندگان باشد;

2. از خلال اراده تكوينى بندگان خواهان آن باشد.

آيات ياد شده، نافى تعلق اراده خدا به افعال بندگان به صورت نخست است: او هرگز بر بندگان ظلم و ستم را روا نمى دارد و بلكه