ما در آينده به روشنى ثابت خواهيم كرد كه هر دو گروه «چون نديدند حقيقت، ره افسانه زدند>» و هرگز بين دو اصل، كوچك ترين اختلافى نيست و مى توان بر دو اصل معتقد شد و نتيجه آن جبرى گرى نباشد.

شريف جرجانى در شرح مواقف سرگذشت شيرينى را نقل مى كند و مى گويد:

«مجلس صاحب بن عبّاد، پيوسته مملو از متكلمان و دارندگان نحله هاى مختلف بود، روزى قاضى عبدالجبار معتزلى (ت415هـ) وارد مجلس صاحب بن عبّاد شد، ديد استاد ابواسحاق اسفرائينى، اشعرى (ت413هـ) در مجلس نشسته است، او با صداى بلند شعار مكتب خود را سرداد و گفت:«سبحان الذى تنزّه عن الفحشاء>»، پاكيزه است خدايى كه از زشتى ها منزه است، و بدين وسيله اسفرائينى را متهم به اعتقاد «عدم تنزيه>» كرد، زيرا معتقد است افعال خود مورد تعلق اراده خداست و قهراً مجازات بر فعلى كه خود خدا خواسته است بر خلاف عدل خواهد بود.

در اين موقع اسفرائينى درصدد پاسخ در آمد و با صداى بلند شعار مكتب خود را بازگو كرد و گفت:«الحمد لله الذى لا يجرى فى ملكه إلاّ ما يشاء>» ستايش خدايى را كه در قلمرو هستى جز آنچه كه او بخواهد تحقق نمى پذيرد. او بدين وسيله طرف مقابل را به شرك متهم كرد كه معتقد است افعال بندگان جامه هستى مى پوشد در