قرآن نمى دهد زيرا كمك كردن بدون تكيه بر مقامى از آن خداست امّا كمك كردن در پرتو قدرت خدادادى از آن بشر است.

دو نسبت در امر تدبير

در سوره رعد و همچنين در سوره هاى ديگر تدبير عالم آفرينش را از آن خود معرفى مى كند و مى فرمايد:(يُدَّبِرُ الأمر)[1]كار جهان و جهانيان را تدبير مى كند، ولى در سوره نازعات مدبرهايى را معرفى مى كند مى فرمايد:(فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا)[2].

مسلماً تدبير استقلالى كه از وجود مدبّر بدون استمداد سرچشمه مى گيرد از آن خداست، ولى تديبر ظلى و تبعى كه به امر و اذن الهى صورت مى گيرد از آن موجوداتى است كه خدا به آنها قدرت تدبير افاضه نموده است.

آخرين سخن با اشعرى

چگونه او تمام افعال بشر را مخلوق خدا مى داند در حالى كه يك رشته افعال قابل انتساب به خدا نيست، مانند اكل و شرب و كليه كارهايى كه انسان با جوارح خود انجام مى دهد، بالاخره بايد پرسيد، آيا آكل و شارب خداست يا بندگان خدا، البته انحراف از مكتب اهل بيت(عليهم السلام) و استمداد در فهم معارف مكتبى، چيزى جز