خورشيد و ماه در پرورش گياهان تأثيرى ندارند، رويكرد خورشيد و ماه به انسان و حيوان و گياهان سبب مى شود كه خدا مستقيماً به پرورش آنها بپردازد.

شكى نيست اين نظريه با فطرت انسان كه با آن خدا را شناخته، كاملاً مخالف است، تمام انسان هاى جهان براى گياهان و درختان و ميوه ها و اجرام سماوى و ديگر موجودات، آثارى قائلند كه علم و دانش ديروز و امروز بر آن استوار است، هر نوع مبارزه با اين علمِ فطرىِ فراگير، امكان پذير نيست.

2. در براهين فلسفى به روشنى ثابت شده است كه وجود، عين منشأ اثر است و هرگز نمى توان براى وجودى در مرحله بالاتر تأثيرگذارى را پذيرفت و در مراحل پايين تر آن را سلب كرد، زيرا حقيقت وجود در تمام مراحل يكى است. تفاوت با شدت و ضعف است، بنابراين ضعف وجود از نظر درجه، مايه ضعف اثر خواهد بود نه عدم آن، لذا قرآن يادآور مى شود كه سراسر جهان هستى تسبيح گويان خدا هستند; يعنى وجود مساوى با علم و آگاهى است هر چند ما آن را درك نمى كنيم، چنانچه مى فرمايد:

(تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَّ وَ إِنْ مِنْ شَيْء إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لَكِنْ لاَ تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ إِنَّهُ كَانَ حَلِيًما غَفُورًا);[1]