در آيه ديگر، نكته خوددارى از تعذيب پس از اعزام رسل را بيان مى كند و مى فرمايد:

(وَ لَوْ أَنَّا أَهْلَكْنَاهُمْ بِعَذَاب مِنْ قَبْلِهِ لَقَالُوا رَبَّنَا لَوْلاَ أَرْسَلْتَ إِلَيْنَا رَسُولاً فَنَتَّبِعَ آيَاتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزَى);[1]

اگر ما آنان را پيش از آن (برانگيختن پيامبر ـ اتمام حجت ـ) نابود مى كرديم(در قيامت)، آنان به ما اعتراض مى كردند و مى گفتند: خدايا چرا رسولى براى هدايت ما برنيانگيختى تا ما قبل از آن كه خوار و ذليل شويم از آيات تو پيروى كنيم.

بنابراين، همه پيامبران براى تمام بشر اعزام شده اند و از اين طريق، حجت را بر آنها تمام نموده اند، حتى جباران روزگار، فرعون ها و قارون ها و هيتلرها نيز مشمول اين هدايت همگانى بودند. حال از آن بهره گرفتند يا نه؟ ضررى به گسترش اين هدايت نمى زند.

2. هدايت تشريعى اختصاصى

اگر خداوند جهان، دو هدايت همگانى در قالب هاى هدايت تكوينى و تشريعى دارد، در برابر اين دو هدايت، هدايت ويژه اى براى برخى از افراد دارد نه براى همگان.