مثلاً در تمام نقاط دنيا همه افراد مى دانند كه دروغ زشت است و راست گويى خوب است. پاداش نيكى با نيكى زيبا و پاداش نيكى با بدى، زشت است.

ما در تبيين هدايت همگانى آفرينش، به همين مقدار بسنده مى كنيم. البته قرآن در اين مورد، آيات ديگرى نيز دارد كه به علت پرهيز از تطويل، يادآور نمى شويم.

هدايت همگانى تشريعى

هدايت همگانى الهى، گاهى به صورت آفرينشى است كه انسان از درون، اين هدايت را مى شنود و گاهى به صورت تشريعى است; يعنى به وسيله اعزام انبيا و اوليا صورت مى گيرد. اتفاقاً اين نوع هدايت نيز همگانى است. خداوند براى همگان، انبيا و اوليا را فرستاده تا آنها را به راه راست هدايت كند و آياتى حاكى از آن است كه خدا هيچ جمعى را بدون اعزام انبيا، عذاب نمى كند. چنان كه مى فرمايد:

1. (وَ مَا كَانَ رَبُّكَ مُهْلِكَ الْقُري حَتَّى يَبْعَثَ فِي أُمِّهَا رَسُولاً);[1]

خداى تو، هيچ جمعى را نابود نمى سازد مگر اين كه در مركز آن جمع پيامبرى را برانگيزد.