انسان بر خاسته از مشيت و اراده اوست، ولى او در تصميم گيرى بريده از خدا نيست تا خدا مشيت او بر تصميم گيرى او تعلق نگيرد، او نمى تواند تصميم بگيرد.

به ديگر سخن، در اصل تصميم و كيفيت آن مخير است ولى در تحقق بخشيدن به هر يك از دو طرف مرهون مشيت الهى است.

امر بين الأمرين در روايات

آيات الهى كه بر امر بين الامرين دلالت مى كرد به نحو موجز بيان شد، اكنون نوبت آن رسيده است كه روايات را در اين مورد بررسى كنيم. خوش بختانه موضع روايات، كه از پيشوايان معصوم(عليهم السلام) صادر شده، با آنچه كه قرآن راهنمايى نموده است يكسان است.

امام هادى(عليه السلام) رساله اى گسترده در نفى دو مكتب به نام هاى جبر و تفويض دارد كه ترجمه بخشى از آنها را در اين جا مى آوريم.

ايشان مى فرمايد: اعتقاد به جبر صد در صد خطاست، زيرا معناى جبر اين است كه خدا بندگانش را بر ارتكاب گناه مجبور ساخته، آن گاه آنان را مؤاخذه نموده است، هر كس اين سخن را بگويد به خدا ستم كرده و به او دروغ بسته و گفتار او را تكذيب كرده است. او در آيات ياد شده در زير هر نوع ظلم و ستم را از خود نفى مى كند: