شبيه كسى است كه به علت غرضى اجتماعى يا سياسى عقيده اى را مى سازد و سپس براى استحكام آن، يك رشته امورى را كه در ساير علوم ثابت و پابرجاست و با انديشه او در تضاد است انكار مى نمايد.

2. آنان بين ماهيت عمومى و ماهيّت خصوصى فرقى نگذاشته اند، زيرا انسان داراى دو نوع ماهيت و خصوصيت و زندگى است كه بخشى از آنان از قلمرو اختيار او بيرون و بخش ديگر در اختيار اوست و او آن را مى سازد.

درباره بخش نخست يادآور مى شويم: هر انسانى به هنگام تولد، تحت نوعى از انواع داخل است و او را مصداق آن نوع مى شمارند و سپس در طول زمان به حيوان ناطق و جاندار مفكر تبديل مى شود. او هرگز در اين رنگ آميزى كوچك ترين نقشى نداشته است و اين ويژگى با وجود او از روز نخست همراه مى باشد.

انسان داراى يك رشته تمايلات و كشش هاى عِلوى و سِفلى است كه بدون اختيار در وجود او پديد مى آيد. و آن غرايز و يا فطريات بخشى از ماهيت عمومى او را تشكيل مى دهد. مانند:

كشش هاى علوى و بالا مانند عدالت خواهى، علم گرايى، نيكى خواهى، كه همگى بخشى از وجود ا نسان را رنگ آميزى مى كند.