به دليل اين كه شرع اجازه داده است (تخصيص) از تحت آيات بيرون سازند; يعنى تنها بايد از خدا استعانت جست، مگر در مواردى كه خدا اجازه داده باشد از غير او كمك بگيريم. در منطق اين گروه، كمك گيرى از نيروى انسانى و عوامل طبيعى در حالى كه كمك گيرى از غير خداست، ولى جايز و مشروع مى باشد، در حالى كه هدف آيات غير از اين است.

مجموع آيات ما را به يك مطلب دعوت مى كند و آن اين كه از غير خدا نبايد استعانت جست، واستعانت از عوامل ديگر بايد به گونه اى باشد كه با حصر استعانت از خدا منافاتى نداشته باشد و كمك خواهى از آن ها، استعانت از خدا محسوب گردد نه خارج از آن; به عبارت ديگر معين و ناصر اصيل و مستقل كه نصرت واعانت معين وناصرهاى ديگر از او سرچشمه مى گيرد، جز خدا كسى نيست; ولى در عين حال در جهان آفرينش علل واسبابى داريم كه به اذن و فرمان خدا و قدرت خدا دادى، افراد بشر را يارى مى كنند. و كمك خواهى از فرع، كمك خواهى از اصل است.

اينك به برخى از آيات هر دو گروه اشاره مى كنيم:

(...وَمَا النَّصْرُ إِلاّ مِنْ عِنْدِ اللّهِ الْعَزِيز الحَكيم).[1]

«نصرت فقط از جانب خداى توانا و حكيم است».

(إِيّاكَ نَعْبُدُ وَإِيّاكَ نَسْتَعين).[2]

«فقط تو را مى پرستيم و از تو يارى مى جوييم».

آيات ذكر شده نمونه هايى از گروه نخست بود. اينك به آيات گروه دوم كه