فصل دوم

آيه هايى كه دستاويز سلفيان شده است

با مفاد حديث «خيرالقرون» آشنا شديم و روشن شد كه مقصود از آن، انتشار اسلام در نقاط گوناگون جهان است و از اين جهت آن را خير القرون مى خوانند و گفتار پيامبر، گواه بر فضل و فضيلت مردم آن سه قرن نيست، به اين معنى كه در آن زمان، مدينه فاضله برپا شده و هيچ گناه و خطايى وجود نداشته است. ولى كسانى كه چنين ادّعايى دارند با آياتى بر رستگارى مردم آن زمان به ويژه صحابه پيامبر استدلال مى كند:

اينجانب آشكارا يادآور مى شوم كه در ميان دست پرورده هاى پيامبر، انسانهاى والا و ارجمندى وجود داشتند كه به حق، مظهر صلاح، تقوا و پيراستگى بودند. دعاى آنان، مستجاب و كارهاى آنان خير و فلاح بود ولى سخن در جاى ديگرى است. آيا همه صدهزار صحابه پيامبر از اين فضيلت برخوردار بودند؟ هرگز! نه تنها دليلى بر آن نيست، بلكه دليل بر خلاف آن فراوان است. اينك