تـوضيح ايـن كـه، واژه «قـرن» به صـورت مفرد، پنج بار و به صيغه جمع سيزده بار در سوره هاى مختلف قرآن، وارد شده است.[1]

دقت در مفاد اين آيات، ثابت مى كند كه واژه «قرن» بسان «اقتران» به معنى نزديكى و همراهى است و ملاك در صدق آن، بر هر گروهى وجود يك رابطه فرهنگى يا حكومتى و يا عقيدتى در ميان آنان است تا روزى كه منقرض شوند در اين صورت چه بسا ممكن است زمان زيست گروه، متجاوز از چند صد سال و چه بسا ممكن است كمتر از صد سال باشد، بنابراين «فراعنه»، ملوك سبا، سلاطين كلده و آشور، و قيصرهاى روم، هر يك از نظر قرآن، قرنى محسوب مى شوند كه چه بسا زندگى آن اقوام، بالاتر از چند صد سال بوده است.

گواه ما بر اين تفسير، آيه(وَ عَادًا وَ ثَمُودَ وَ أَصْحَابَ الرَّسِّ وَ قُرُونًا بَيْنَ ذَلِكَ كَثِيرًا)[2] است.

اقوام عاد، ثمود، و غيره كه در آيه آمده اند هر يك قرنى محسوب شده اند، در حالى كه زمان زندگى آنها محدود به حدّ