«بهترين شما قرن من، سپس آنان كه پشت سر مى آيند، سپس گروهى پس از آنان هستند، عمران مى گويد: نمى دانم پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) دو قرن را يادآور شد يا سه قرن، ولى فرمود: پس از شما گروهى مى آيند كه خيانت مىورزند ـ امين نيستند، گواهى مى دهند ولى گواهى آنان پذيرفته نمى شود. نذر مى كنند ولى به آن وفا نمى كنند، تن پرورى در ميان آنان فراوان مى شود».

اكنون بايد ديد سلفى هاى ديرين و نوين چگونه با اين حديث بر صداقت و پاكى مسلمانان سه سده نخست و بر بى اعتبارى گروه هاى بعدى استدلال مى كنند.

ابن حجر در كتاب فتح البارى كه شرحى بر صحيح بخارى است، قرن را به معنى زمان گرفته است و مى گويد: كه آخرين فرد از طبقه سوم(تابعان تابعين) در سال 220 درگذشته است. و اين مقدار زمان بهترين زمانهاست و پس از آن بدعت ها آشكار شد. معتزله آزاد گشتند، فلاسفه سربلند كردند و محدّثان مورد امتحان قرار گرفتند و پيوسته اين كاهش تا به زمان ما جريان دارد.[1]

از نظر ابن حجر، مقياس در صدق واژه «قرن» بر جمعى، زندگى آنان در يك زمان معين است كه از نظر زمانبندى مى تواند صد و يا كمى كمتر از آن باشد، در حالى كه از نظر قرآن، مقياس در صدق اين واژه بر هر گروهى، چيز ديگر است.