ميخها رو به داخل تنور بود سپس افراد دستگير شده را در آن جاى مى داد به گونه اى كه اگر حركت مى كردند ميخها در بدن ايشان فرو مى رفت و قدرت حركت را از آنها مى گرفت.

اتفاقاً خود وى نيز مورد خشم متوكل قرار گرفت. متوكل دستور داد او را در همان تنور بيفكنند و چند روزى در آن تنور ماند تا جان سپرد، ولى در آخرين روزها قلم و كاغذى خواست و اين دو بيت را نوشت:

هى السبيلُ فَمِنْ يوم إلى يوم *** كانّه ما تُريك العينُ فى نوم

اين راهى است كه ادامه دارد، و هر روز نوبت كسى است *** گويا انسان، در يك خواب و رؤيا به سر مى برد.

لا تَجزعَنّ رويداً إنّها دُول *** دنيا تُنقّلُ مِنْ قوم إلى قوم

بى تابى نكن آرام باش كه اين حكومتها دست به دست مى گردد *** و دنيا است كه از گروهى به گروهى ديگر مى رسد

وقتى كه اين دو بيت را به متوكل دادند، دستور داد او را بيرون بياورند ولى او به سزاى اعمال خود رسيده بود فقط نعش او بيرون آوردند. فاعتبروا يا اولى الابصار.[1]