اخيراً برخى از مدعيان روشنفكرى مى گويند همه اديان آسمانى از لحاظ اعتبار در همه وقت يكسانند، و مفاد آن اين است كه در هر زمانى چند دين حق وجود دارد و انسان مى تواند در هر زمانى هر دينى را مى خواهد بپذيرد.

و به ديگر سخن: مى گويند براى انسان كافى است كه خدا را بپرستد و به يكى از اديان آسمانى كه از طرف خدا آمده است انتساب داشته باشد و دستورهاى آن را به كار بندد شكل دستورها چندان اهميتى ندارد، جرج جرداق صاحب كتاب الامام على(عليه السلام) و جبران خليل جبران نويسنده معروف مسيحى لبنانى و افرادى مانند آنان داراى چنين ايده اى مى باشند.[1]

يك چنين ادعاى بزرگ، نه تنها با دليل همراه نيست بلكه شواهد زيادى بر سستى آن گواهى مى دهد اوّلا بايد اين مسأله را با پديد آورندگان شرايع در ميان نهاد، و از آنان نظر خواست، آيا آنان براى شريعت خود حد و مرزى قائل بودند يا آن را جهان شمول دانسته و در تمام ادوار، سعادت آفرين معرفى مى كردند.

سخنان آنان در اين مس.له مى تواند به اين نزاع خاتمه بخشد. شگفت اين جا است كه پلوراليست درباره شرايع پيامبران تصميم مى گيرد و چيزهايى به آنان نسبت مى دهند بدون اين كه با آنان گفتگو كنند.

ثانياً: تاريخ قطعى شرايع، محورهاى پنجگانه اى معروفى مى كند، و در رأس هر يك از اين محورها پيامبر صاحب شريعتى بوده، و ميان او تا ظهور محور دوم، پيامبران زيادى برانگيخته شده كه كار آنان جنبه ترويجى بوده و از هر نوع حكم جديد، محروم بودند اين محورهاى پنجگانه عبارتند از نوح، ابراهيم، موسى،