حيوان درنده نباش، كه بهرهاى آن ها را غنيمت مى شماريد زيرا آنان دو گروهند:

الف. برادر دينى خود هستند.

ب. انسانى مانند تو.[1]

ولى برخياز طرفداران پلوراليزم چنين قرائت را از آن، نپسنديده و آن را خارج از موضوع بحث دانسته است، و در اين مورد چنين مى گويند: مسأله اين نيست كه چه راه حلى پيدا كنيم تا اديان و پيروان اديان مختلفى كه وجود دارند، به گونه اى با هم كنار بيايند، اگر بخواهيم در فكر پيدا كردن يك راه حل عملى براى زندگى مشترك و مسالمت آميز باشيم، اصل ديگرى وجود دارد كه مى شود از آن استفاده كرد و آن تسامح (Tolerance) است كه غير از پلوراليزم مى باشد.

در تسامح، انسان، آزادى و حدود ديگران را محترم مى شمارد، اگر چه معتقد باشد كه همه حقيقت، نزد اوست.[2]

ولى براى انسان هاى واقع گرا كه به اصول دين خود اعتقاد كامل دارند، كثرت گرايى جز به همين معنا مفهومى ديگر نمى تواند داشته باشد خواه نام آن را تساهل بگذاريم يا پلوراليزم.

آن چه مهم است اين است كه بدانيم مسأله تساهل، يا زندگى مسالمت آميز، يا به رسميت شناختن حقوق اهل كتاب، به معنى صحه نهادن بر نجات و رستگارى