غايى و مرموز الهى اند.[1]

و نيز مى گويد:

اديان مختلف، جريان هاى متفاوت تجربه دينى هستند كه هر يك در مقطع متفاوتى در تاريخ بشر آغاز گرديده، و خودآگاهى عقلى خود را درون يك فضاى فرهنگى باز يافته است.[2]

هرگاه اين توجيه از نقدهاى ويرانگر جان به سلامت ببرد فقط مى تواند اختلاف اديان را در مسايل عقيدتى، تفسير كند، نه در آموزه هاى عملى و نه در آموزه هاى اخلاقى، زيرا اختلاف در احكام نمى تواند معلول تأثر تعبير از شهود امر مطلقن از عوامل چهارگانه باشد.

«پلوراليسم دينى» درباره پيام آوران و پيام هاى آن ها در عرصه عقيده و عمل مى خواهد تحقيق كند و نظر دهد، بدون آن كه با خود آنان به مذاكره بنشيند، و به كلمات و سخنان آن ها گوش فرا دهد سرچشمه دين را «شهود حقيقت مطلق» و پيام هاى آنان را برداشت هاى متفاوت آنان از يك حقيقت غايى و مرموز الهى معرفى مى كنند، اما يك بار نخواسته است همين طملب را با آنان در ميان بگذارد، و پاى سخنان آنان بنشيند.

پلوراليسم دينى يك مسأله فلسفى محض نيست كه در اتاق هاى دربسته بدون مراجعه به سخنان پيام آوران، و حافظان و نگهبانان آن ها، درباره ى آن بتوان