شخصيت انسان پديد آورد.

در اين انگيزه مسأله، حق و باطل، و يا گمراهى و رستگارى فرد مطرح نيست، بلكه هدف رهيافتى نسبت به تصحيح تعدد اديان و يا شرايع است. زيرا سرچشمه دين يكى بيش نيست و آن شهود «امر مطلق» و متعالى كه از آن به «تجربه دينى» تعبير مى كنند ولى نتيجه اين شهود متعدد و مختلف است و راه حل آن اين است كه هرگاه تجربه دينى در قالب تعبير ريخته مى شود از عوامل تاريخى و زبانى، اجتماعى، و جسمانى متأثر مى شود و در نتيجه گزاره هاى دين تفاوت پيدا مى كند. يكى دعوت به توحيد، ديگرى دعوت به تثليث مى نمايد.

گواه بر اين انگيزه اين است كه در اثبات آن از اصل معروف كانت «كه شى فى نفسه» «غير شىءاى است كه براى ما پديدار مى شود» بهره گرفته شده است، واقعياتى كه از طريق حس وارد ذهن مى شود، با قالب هاى پيش ساخته ذهنى رنگ آميزى شده و نوعى اختلاف ميان واقع و آن چه كه از آن درك مى كنيم، پديد مى آيد.

جان هيك در يكى از مقاله هاى خود مى گويد:

از نظر پديدارشناسى اصطلاح تعدد اديان (كثرت دينى) به طور ساده عبارت است از اين واقعيت كه تاريخ اديان نمايانگر تعدد سنن و كثرتى از متفرعات هر يك از آن ها است، از نظر فلسفى اين اصطلاح ناظر به يك نظريه خاص از روابط بين سنت ها با دعاوى مختلف و رقيب آن هاست. اين اصطلاح به معناى اين نظريه است كه اديان بزرگ جهان تشكيل دهنده برداشت هاى متفاوتى از يك حقيقت