پيروان مذاهب گوناگون مى توانند در كنار هم زندگى مسالمت آميز داشته باشند، و يكديگر را حمل كنند طبعاً انگيزه جامعه شناسى داشته و انگيزه براى طرح آن كاستن تعصبات مذهبى از پيروان تمام مذاهب است.

گواه اين انگيزه، تحركات پاپ براى زدودن هر نوع تعصّب مذهبى است تا آن حد كه مى كوشند يهود را در كشتن حضرت مسيح(عليه السلام) نيز تبرئه نمايند. در دومين بيانيه شوراى واتيكان در سال 1963 جهت همزيستى مسالمت آميز مسيحيان و مسلمانان چنين آمده است:

«اين شوراى مقدس هم اكنون از هر دو طرف مى خواهد كه گذشته ها را فراموش كنند و از اين پس مسيحيان و مسلمانان بكوشند تا ميان خود تفاهم برقرار كنند، براى حفظ و پيشبرد مصالح همه افراد نيز در راه عدالت اجتماعى و اخلاقى نيكو و هم چنين صلح و آزادى يكديگر را همكارى كنند.[1]

پس از گسترش دامنه ارتباط بين جوامع، به ويژه پس از جنگ هاى شديد فرقه اى و مذهبى، اعم از جنگ هاى صليبى بين مسلمانان و مسيحيان و جنگ بين پيروان مذاهب مسيحى با يكديگر كه تا امروز هم بين كاتوليك ها و پروتستان ها ادامه دارد و يك نمونه آن در اين اواخر در ايرلند نيز جريان داشت و پس از آثار شومى كه اين جنگ ها بر جاى گذاشتند، اين تفكر تقويت شد كه بايد مذاهب ديگر را نيز پذيرفت و با آن ها از در آشتى درآمد و به نفع جامعه است كه مذاهب و مكاتب مختلف با هم همزيستى داشته باشند. اين جنگ ها موجب شد كه سازش بين اديان