سطح دماغ شبيه به آن چه در انسان است، ظاهر شود.

امّا عكس آن فراوان ديده مى شود، چه در جنين، نوعى از اعضا و صفات ديگر ديده مى شود كه از نظر طبقه بندى مربوط به طبقات پايين است و از اين جا مى توان نتيجه گرفت: احوال جنين هر نوع از موجودات، مظاهرى از صفات طبيعى اجدادى آن ها است. و نمو جنين هر فرد، معرف نمو نسلى و تكاملى آن فرد است.[1]

ولى بايد توجه داشت كه هرگاه بروز صفات و مشخصات نسل ها و اجداد پيشين در حالت جنينى، دليل بر اشتقاق و تحول نوع فعلى، از انواع پيشين است، در اين صورت بايد بروز صفات نوع عالى در جنين نوع سافل، دليل بر عكس آن نيز باشد، زيرا چه بسا صفات نوع تكامل يافته در جنين نوع تكامل نيافته، ديده مى شود.

طرفداران فرضيه تحول، پستانداران زمينى را، تكامل يافته حيوانات دريايى مى دانند، در صورتى كه در تكامل جنين «بالن»ها از «نهنگ»ها، صفاتى ديده مى شود، مانند روييدن مو و دندان كه از صفات و حالا پستانداران خشكى است كه از نظر طبقه بندى در مرحله بعدى قرار گرفته اند.

گذشته از اين، يك چنين بررسى اگر چه تا حدى انسان را به حد ظن و گمان مى رساند ولى هرگز فرضيه اى را كه بر چنين اساس استوار است نمى توان قطعى شمرد و در رديف قوانين علمى قرار دارد.

و به قول «گوبينو» هيچ يك از دلايلى كه از تشريح تطبيقى و جنين شناسى به