از بين رفته اند، و اثار آن ها كه اكنون در درون رسوبات باقيمانده است با آن چه كه امروز در همان نواحى زندگى مى كنند تفاوت كلى دارد. وى علل از بين رفتن جانوران را حدوث بلاياى عظيم طبيعى، بر روى زمين مى پندارد و معتقد مى شود كه در هر انقلابى، گروهى از جانوران از بين رفته و انواع ديگرى به وجود آمده اند و اين نظريه همان، فرضيه معروف «كاتاستروفيسم»[1] است.

اكنون لازم است به تاريخچه تحول انواع رسيدگى كنيم و ريشه اين فكر را بدست آوريم.

رسيدگى به تاريخ پيدايش اين نظريه، نيازمند بررسى فراوان است، و آن هم معلوم نيست كه نتيجه بخش باشد. گاهى نظريه مزبور، به گروهى از دانشمندان فلسفى و طبيعى نسبت داده مى شود كه پيش از ميلاد مسيح در يونان باستان زندگى مى كردند مانند: «انكسيمند روس»، ثالس ملطى»، «انباذ قلس»، «ارسوط»، «كولرسيوس» و امثال آنان. ولى از آن جا كه اين دانشمندان بلند پايه در اختيار ما نيست، ما نمى توانيم درباره آنان قضاوت قطعى كنيم.

آن چه مسلم است اين است كه رجالى از بنيانگذاران علوم غربى، كه پيش از «لامارك»، و «داروين» در اين باره گفتگو كرده و راه را براى اين دو دانشمند هموارتر كرده اند مانند: «شارل بوته» فيلسوف و طبيعى دان معروف سوييسى (1720 ـ 1793)، «ويوفون» طبيعى دان و نويسنده فرانسوى (1707 ـ 1788) و ديگران.

نخستين كسى كه فرضيه تحول انواع را بر اساس علمى استوار كرد، دانشمند