همين كيفيت، و هم چنين گياهان، يا اين كه انواع فعلى اعم از جاندار و غير جاندار، نتيجه تكامل، انواع ديگرى است، و آن نيز نتيجه تكامل انواع پيشين است، تا برسد به يك اصل واحد.

هرگاه اين تكامل به طور تدريج و در طول زمان انجام گرفته باشد، اين همان اساس فرضيه «لامارك» و «داروين» و توابع آن ها است و اگر به صورت دفعى، و به طور جهش (موتاسيون) انجام گيرد، اين همان آخرين نظريه است كه در بخش دوم اين كتاب مورد بررسى قرار گرفته است.

پيش از نيمه سده هيجدهم، قانون مسلم در علوم طبيعى، اين بود كه از هر جانور يا گياهى عادتاً جانور يا گياه هم شكل خود پديد مى ايد، مثلا از نوع آدم، آدم; از نوع اسب، اسباً از مور، مور; و روى اين اصل نتيجه گرفته مى شد كه هر نوعى از انوئاع در آغاز آفرينش به همين شكل بوده است و همواره همانند خود را بوجود آورده است و به همين طريق نيز خواهد بود.

نخستين كسى كه نظريه ثبوت انواع را به عنوان يك اصل علمى بيان كرد دانشمند گياه شناس انگليسى «برون رى» (1628 - 1704) است. اين دانشمند اظهار كرد كه همه موجودات زنده، معمولا موجوداتى نظير خود را توليد مى كنند.

پس از وى دانشمند گياه شناس سوئدى «لينه» (1778 ـ 1707) بوده است.

پس از اين دو دانشمند، يگانه مدافع نظريه ثبوت انواع در جهان غرب، دانشمند ديرينه شناس و پايه گذار تشريح مقايسه اى «ژرژ گوويه» فرانسوى (1762 ـ 1832) است، وى درباره آثار و باقيمانده هاى جانوران از بين رفته (فسيل) چنين نظر داده، كه يك عده جانورانى كه در طى ادوار گذشته عمر زمين، زندگى مى كردند