مع الوصف، موضوع تكامل انواع و يا به عبارت روشن تر، فرضيه تكامل، به نام «داروين» تمام شد. به طور «تداعى معانى» هر موقع نام «داروين» در محافل علمى به ميان بيايد، فوراً فرضيه تكامل در نظر ترسيم مى شود. حتى كار به جايى رسيده است كه در عنوان كردن فرضيه تحول انواع، از لفظ «داروينيسم» استمداد مى جويند، گويا لفظ «داروين» آن معناى علمى خود را از دست داده است و به معنى تازه اى (تحول انواع) نقل شده است.

اين اشهار در ميان دانشمندان از آن جههت است كه «لامارك» فرضيه تحول را زمانى پيش كشيد، كه جهان علمى و محيط دانشگاه هاى آن روز، آماده پذيرش و هضم چنين مسأله اى نبود، و از اين نظر در نطفه خفه گرديد، و مورد توجه محافل علمى قرار نگرفت. ولى هنگامى كه «چارلز داروين» فرضيه تكامل را عنوان كرد، بيشتر گره هاى علمى از هم گشوده شده و علوم طبيعى پيشرفت هاى قابل ملاحظه اى كرده بود و جهان دانش، آمادگى پذيرش چنين فرضيه اى را داشت. روى اين جهت «چارلز داروين» پايه گذار تحول انواع و قهرمان اين داستان معرفى گرديد.

در اين كتاب، تئورى تكامل انواع به طور واضح و دور از هرگونه اصطلاحات پيچيده علمى مورد بررسى قرار گرفته است، و نتيجه بررسى اين شده كه مسأله «تحول انواع» فرضيه اى، بيش نيست. حتى آخرين نظريه طرفداران اشتقاق انواع، كه تحول را بر اساس «جهش» مى دانند با آن همه ادعايى كه هواران تكامل درباره آن دارند، هنوز فرضيه اى بيش نيست، و گام از دايره «تئورى» فراتر ننهاده است.

ولى قابل توجه اين كه دانشمندان مادى، هواداراين مكتب «ماترياليسم ديالكتيك» از اين فرضيه علمى، به عنوان يك حربه علمى، بر ضد خداپرستان