ريشه هاى مسأله تكامل انواع را، در فلسفه يونان باستان بايد جست، و در ترجمه هايى كه از فلسفه يونانى شده و در جمله هايى كه از دانشمندان آن جا نقل گرديده است، موضوع اشتقاق انواع به چشم مى خورد. بنابراين «غرب» در طرح اين مسأله مبتكر نيست. اگر چه در اقامه دلايل و جمع شواهد پشگام مى باشد، ولى زيرسازى اين مسأله به دانشمند يونان باز مى گردد.

در تحولات علمى «غرب» كه جهانى نوين ساخت و اكثر مسائل فلسفى و علمى را از نو پايه گذارى كرد، مسأله تكامل انواع در قرن هفدهم مطرح گرديد و طرفدارانى جدى در ثبات انواع، پيدا كرد و عده انگشت شمارى به طور شك و ترديد و يا ظن و تخمين، تطور انواع را ترجيح دادند.[1]

نخستين كسى كه فرضيه تحول را با روش علمى تشريح و اساس آن را روى اصول طبيعى، بيان كرد ودر حقيقت تحول بزرگى در طرز تفكر دانشمندان طبيعى به وجود آورد، دانشمند معروف فرانسه «لامارك» (1744 ـ 1829) و پس از وى «چارلز داروين» (1809 ـ 1882) دانشمند انگليسى بود و در حقيقت بايد اين دو دانشمند را قهرمان تحول انواع ناميد.

بيشتر اصول چهارگانه داروين» در نوشته هاى «لامارك» موجود است و روى اين جهت بايد پايه گذار واقعى را «لامارك» شمرد و بسيار دور از انصاف است كه نام او را از صفحات سيرعلمى تطور انواع در ادوار مختلف، حذف نمود.