قدرت خود، كليساهاى ما را غارت، و سرزمين هاى ما را غصب كرده و بى رحمانه بر ما عذاب و شكنجه وارد مى ساخت، فرزندان اسماعيل (مسلمانان عرب) را از نقاط دور دست جنوب، به سوى ما فرستاد تا ما را آزادى بخشيده و از دست روم نجات مان دهند».[1]

«آرنولد» مؤلف كتاب «الدعوة الى الاسلام» مى نويسد: «شهرهايى كه به دست عمال امپراطورى روم اشغال شده بود، در مقابل مسلمانان يكى پس از ديگرى داوطلبانه تسليم مى شدند و اين به خاطر آن بود كه از يك نوع بزرگوارى و گذشت بهره مند مى شدند كه در طول تاريخ قرن هاى متمادى بر اثر تعصبات مذهبى، رنگ آن را ديده بودند اسلام به آن ها اجازه مى داد كه شعاير مذهبى خود را بدون مزاحمت انجام دهند فقط براى جلوگيرى از تحريكات مذهبى و تصادمات خونين لازم مى ديد كه مقرراتى، در اين زمينه مراعات گردد».[2]

آرى اين گونه مدارا با اهل كتاب سبب شده بود كه آنان در قلمرو اسلام، خود را در امنيت و آسايش كامل حس كنند مسيحيانى كه در بزانس به وسيله كليساى رسمى مورد تعقيب واقع مى شدند به كشور اسلامى پناه مى جستند، ما در تاريخ، اقليت يهود را مى بينيم كه در سال 70 ميلادى از وطنش دور مى شود و مجبور مى گردد در تمام نقاط دنيا متفرق شود. بيشتر اين اقليت يهودى پس از گسترش اسلام در كشورهاى اسلامى ساكن بودند و آن چنان مسلمانان با آنان با مسالمت رفتار مى كردند كه هرگز احساس غربت و اقليت نمى كردند. خوب است اين مطلب