(و اذا جاءهم أمر من الامن أو الخوف أذاعوا به ولو ردّوه الى الرّسول و الى أولى الامر منهم لعلمه الّذين يستنبطونه منهم).[1]

«هنگامى كه خبرى از پيروزى و شكست به آن ها برسد (بدون تحقيق) آن را شايع مى سازند و اگر آن را به پيامبر و صاحبان فرمان از خود (كه قدرت تشخيص كافى دارند) ارجاع كنند. از ريشه هاى مسائل آگاه خواهند شد».

بر كسى كه در آثار نبوى، تتبع نمايد مخفى نيست كه مراد از «اولى الامر» به هنگام نزول اين آيه، امامان معصوم مى باشند، كه پيامبر به اسامى آنان از اوّل تا آخر تصريح كرده است، البته آنان مصاديق كامل «اولى الامر» هستند، و تصريح به اساسى آن ها به عنوان ذكر «اظهر مصاديق» است ولى اگر امت اسلامى به افراد معصوم، دسترسى نداشته باشد، غير آن ها را نيز شامل مى شود، يعنى كساين كه عادل بوده و زمام امور جامعه اسلامى را برعهده بگيرند.

3. وزيران: در قرآن كريم، از كلمه وزير استفاده شده است، آن جا كه از موسى حكايت مى كند كه به خدا چنين گفت:

(واجعل لى وزيراً من أهلى هارون أخى واشدد به أزرى».[2]

«و از خويشانم براى من وزيرى قرار بده، برادرم هارون را، و به وسيله او مرا نيرومند ساز».

و اميرمؤمنان على(عليه السلام) در فرمان تاريخى خود به مالك اشتر مى فرمايد:

«انّ شرّ وزراءك من كان للاشرار قلبك وزيراً و من شركهم فى الاثام فلا يكوننّ