حكومت نيز از وى پيروى كرد.

همه مسلمانان پس از درگذشت پيامبر، ضرورت وجود امام و رهبر اسلامى را لمس مى كردند. گروهى مى خواستند مشكل تعيين رهبر را از راه انتخاب و گزينش حل كنند، در حالى كه گروه ديگر مى گفتند كه پيامبر گرامى قبلا، نياز امت را با تعيين جانشين از جانب خدا برطرف كرده است، حتى يك نفر هم در ميان آنان منكر لزوم زعامت و سرپرستى نبود.

روى اهميتى كه تأثير حكومت در اصلاح دين و دنياى مردم دارد امام صادق(عليه السلام)در حديث كوتاهى چنين بيان مى كند:

«لا يستغنى أهل كلّ بلد من ثلاثة، يُفزع اليهم فى أمر دنياهم و آخرتهم فان عدموا كانوا همجا. فقيه عالم ورع، أمير خير مطاع، و طبيب بصير ثقة».[1]

«هيچ جامعه اى در امور ماديو معنوى خويش از سه گروه بى نياز نيست:

1. دانشمند آگاه و پرهيزگار، 2. فرمانرواى خيرخواه و منتفذ، 3. پزشك حاذق و مورد اعتماد».

اميرمؤمنان(عليه السلام) در يكى از سخنان خود به اين فريضه دينى تصريح مى كند و مى گويد:

هرگاه امام و پيشواى مسلمانان فوت كند، وظيفه آنان اين است كه پيش از انجام هر كارى براى خود پيشوايى عفيف و پرهيزگار، آشنا به قوانين قضاء و سنت پيامبر انتخاب كنند تا زمام كار آنان را به دست بگيرد و ميان آنان داورى كند، حق ستمديده را از ستمگر بازگيرد، مرزهاى اسلام را حفاظت كند، غنايم را گردآورد، و