با اين بيان، و با يك محاسبه و مطالعه اجتماعى، روشن مى شود لزوم تشكيل دولت، در نظر عقل و خرد، يك پديده ضرورى و اجتناب ناپذير اجتماعى است كه از آن چاره و رهايى نيست.

در جنگ «احد» حساس ترين فراز تاريخ اسلام فرا رسيد، دشمن به شايعه سازى پرداخت و پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) را كشته اعلام كرد. در اين لحظه كه مسلمانان خود را بدون رهبر احساس كردند، به فكر عقب گرد به دوران جاهليت افتادند و به يكديگر گفتند ديگر براى چه جنگ كنيم؟ پيامبر كه كشته شد. در اين هنگام آيه زير در توبيخ اين گروه فرود آمد:

(و ما محمّد الاّ رسولٌ قد خلت من قبله الرّسل أفان مات أو قتل انقلبتم على أعقابكم و من يقنلب على عقبيه فلن يضرّ الله شيئاً و سيجزى الله الشّاكرين).[1]

«محمد(صلى الله عليه وآله) جز پيام آورى بسان پيام اوران پيشين نيست، آيا اگر بميرد يا كشته شود، شما به عصر پيشين (جاهليت) باز مى گرديد؟ هر كس به دوران جاهليت بازگردد به خدا ضررى نمى زند خداوند سپاسگزاران را پاداش مى دهد».

اگر شايعه كشته شدن پيامبر با ظاهر شدن او در ميانياران خود تكذيب نشده بود چيزى نمى گذشت كه نظام سپاه اسلام از هم گسسته مى شد. گروهى كشته مى شدند و گروهى پا به فرار مى گذاشتند.

آيا زعامتى كه تا اين حد اهميت دارد، صحيح است كه به دست فراموشى سپرده شود، و مسلمانان درباره آن اقدام نكنند؟