«اين سفارش ها از حكمت هايى است كه پروردگارت به تو وحى كرده است».

در چنين مواردى، در تفسير متن بايد خرد ورزى را پيشه گرفت نه فرهنگ و شرايط حاكم بر مؤلف; زيرا اساس تشريع آن ها را حسن و قبح عقلى تشكيل مى دهد.

در قلمرو احكام، نيز همين نظر حاكم است، قرآن در سوره هاى مختلف يك رشته احكام رفتارى را بيان كرده است، ربا را تحريم و داد و ستد را ترويج مى نمايد مانند: (و أحلّ الله البيع و حرّم الرّبا) (بقره / 275)، در تفسير اين آيات بايد مناط احكام و مصلحت انديشى ها را در نظر گرفت تا از اين طريق ارتباط اين احكام را به عالم وحى روشن ساخت.

يكى از معجزه هاى قرآن و يا اسلام، تشريع احكام شرعى است كه بدون مجل سقانونگذارى، تمام زندگى بشر را در پوشش قانون درآورده و حلال ها و حرام ها و فرايض و محرمات را بيان كرده است و در قسمتى از احكام دست او را باز گذاشته است.

بنابراين، شرط نخست «شلاير ماخر» در مورد عقايد و معارف كه بر اساس برهان عقلى و يا بر تحسين و تقبيح استوارند، موضوع ندارند هم چنان كه در مورد احكام كه مربوط به رفتار انسانى است جريان از اين قبيل است. تنها موردى كه مى توان براى سخن او به گونه اى صحه نهاد آياتى است كه در آن آداب جاهلى و سنت هاى رايج محكوم شده است، مسلماً شناسايى شرايط حاكم در مورد اين موارد، به ايات روشنى مى بخشد، اينك دو نمونه را يادآور مى شويم:

1. قرآن در مواردى از «وأد» (زنده به گور كردن دختران) سخن مى گويد.