ماركسيست ها مى گويند: نقش فرد جز خسى بر موج تاريخ، چيزى نيست. و همه چيز را زاييده تكامل و رشد دستگاه هاى اقتصادى مى دانند ولى همين افراد از «ماركس و لنين و استالين» به نوعى سخن مى رانند كه كاملا با ايدئولوژى آن ها مخالف است. ماركسيسم كه همه تحولات را، معلول تضاد داخلى مى داند، درباره تحول چين انگشت به دندان گرفته و نمى داند سوسياليستى شدن اين كشور را كه ساليان درازى در نظام فئودالى به سر مى برد، چگونه توجيه كند سرانجام از دخالت «تضاد داخلى» دست برداشته، پاى وجود رهبر قوى و نيرومند را به ميان كشيده است.

«مائو» مى گويد: اگر صدها قيام و جنبش مسلحانه دهقانى در طول سه هزار سال نتوانست جامعه چين را از نظام فئودالى به نظام مترقى سوسياليستى منتقل سازد، علتش اين بود كه رهبر لايقى مثل من و تشكيلات صحيحى مثل حزب كمونيست چين وجود نداشت. حال كه به وجود آمد از عهده آن رسالت تاريخى كه اين همه به تعويق افتاده، برآمده است.

«مائو» با اين سخن، دو اصل مسلم ماركسيسم را از ميان مى برد:

1. انقلاب چين، انقلاب از فئوداليسم به كمونيسم بوده است در حالى كه بر اساس گروه بندى «ماركس» بايد از فئوداليسم به كاپيتاليسم تغيير كند و سپس از كاپيتاليسم به سوسياليسم منتقل شود، گويا در اين جا، دو منزل يكى شده است در صورتى كه ماركس آن را صحيح نمى داند.

2. انقلاب كمونيستى را معلول يك عامل خارجى به نام رهبر مى داند نه تضاد درونى جامعه.