اين جاست كه ماركسيسم و كليه تئوريسين هاى آن، انگشت شگفت به دندان گرفته و در تطبيق اصول ماركسيسم بر انقلاب ايران دچار بهت و حيرت شدند.

هيچ تاريخ نگارى كه برگى از تاريخ پيامبران را خوانده باشد، نمى تواند نقش مثبت پيامبران را در تكامل تاريخ انكار كند.

با توجه به واقعيت هاى عينى تاريخ از يك طرف، و محتواى تعليمات اخلاقى و اجتماعى پيامبران از طرف ديگر، مى توان گفت: پيامبران در گذشته اساسى ترين نقش ها را در اصلاح و بهبود و پيشرفت جوامع داشته اند.

اگر جنبه هاى مادى تمدن بشر، دوره به دوره تكامل يافته، تا به شكل امروزى رسيده است، جنبه هاى معنوى تمدن مرهون جانبازى و خدمات ارزنده پيامبران و تعليمات حيات بخش آن ها است.

البته اين سخن نه به آن معنا است كه نقش مثبت پيامبران، فقط و فقط مربوط به گذشته بوده و امروز ديگر تعاليم آنان نقشى ندارد، بلكه امروز هم نقش پيامبران در پيشرفت تمدن و اصلاح انسانيت، كاملا به قوت خود باقى است.

زيرا نقش بزرگ آنان همان ايمان آفرينى و انتقال ايدئولوژى مذهبى است و تأثير ايمان و ايدئولوژى مذهبى در زندگى امروز بشر، قابل انكار نيست.

تجارب و آزمايش هاى تاريخى به روشنى ثابت كرده است كه هيچ گاه علوم و معارف بشرى و مكاتب فلسفى و تربيت هاى معمولى، جانشين ايمان و مبانى مذهبى نگرديده و نقش ايمان را در تأمين عدالت اجتماعى و اخوّت انسان ايفا نمى كنند.

از خدمات ارزنده پيامبران و اولياى راستين خدا، آزاد ساختن بندگان خدا از