محصول، مايه انفجار گردد و نه صنايع كشور، به پايه اى رسيده بود كه موجب قيام نود و نه درصد افراد كشور بر ضدّ يك درصد گردد و خواهان سرنگونى رژيم شوند، بلكه در اين انقلاب، كارگر و كارفرما، صاحب زمين و كشاورز، بازرگان و پيشهور، كارمندان و كاركنان ادارات دست به دست هم داده، خواهان دگرگونى رژيم و برقرارى نظام اسلامى شدند و بيشتر انقلابيون از ناحيه حس مذهبى نيرو گرفته و خشم خود را اظهار مى كردند و مشت ها را گره مى نمودند و شعارهاى اسلامى مى دادند.

ثانياً: ماركسيسم، تمام انقلاب ها را به پاى كارگران مى نويسد و تمام انقلاب ها را انقلاب كارگرى و پرولتاريايى مى داند و در صورتى كه سهم كارگر در انقلاب بخشى از سهام بود و سهم گروه هاى ديگر در دگرگونى وضع، چند برابر بود.

درست است كه اعتصاب كارگران صنايع نفت، ضربه اى مهلك بر بقاياى حيات رژيم سابق بود، ولى عواملى كه باعث گرديد بدن نيمه جان رژيم زير دست و پاى كارگران صنايع نفت قرار گيرد، مبارزه چند ساله روحانيان و دانشگاهيان و پيشهوران بود و اگر اين اعتصاب هم صورت نمى گرفت انقلاب صورت مى پذيرفت، هر چند در زمانى ديرتر.

ثالثاً: ماركسيسم تمام اديان را، آلت سرمايه دارى مى داند و دين را افيون ملت ها مى خواند كه براى خاموش كردن شعله هاى انقلاب كارگران و دهقانان بر ضد سرمايه داران فئودال ها به وجود آمده است در صورتى كه در اين انقلاب، دين مايه محو سايه كاپيتال امپرياليسم و سوسيال امپرياليسم گشت و نفوذ خارجى را از ميان برد و ريشه هاى گنديده استعمار را كه زالووار خون مردم را مى مكيدند، قطع كرد به جاى اين كه افيون ملت گردد، مايه بيدارى آن شد.