مى داند، و زندگانى انسان در نظر او جز يك سلسله انگيزه هاى خودآگاه و يا ناخودگاه كه از غريزه جنسى سرچشمه مى گيرند، چيزى نيست.

اين گونه تفسيرها و واحدگرايى ها، يك نوع تنگ نظرى در تفسير زيربناى تاريخ است، يا به عبارت صحيح تر: توجه بهيك بعد از ابعاد تاريخ انسانى است. اگر با ديد وسع و عميق تر در غرايز انسان و ديگر عوامل سازنده تاريخ بنگريم، هرگز اصرار بر تك عاملى نخواهيم داشت و ما در بيان عوامل واقعى سازنده تاريخ، درباره نقش غرايز در تاريخ بشر گفتگو خواهيم كرد و روشن خواهيم ساخت كه غريزه جنسى، تنها يكى از غرايز فعال تاريخ انسان است.

برخى از پژوهشگران در اين بحث، ميان زمينه هاى مساعد كه مايه شكوفايى تمدن، و پيشرفت تاريخ مى گردد، و علل سازنده و نيروهاى محرك واقعى، فرقى نگذاشته اند و همه را به يك چوب رانده اند. اگر آنان ميان علل واقعى، و شرايط مساعد، فرقى قائل مى شدند، هرگز تعداد نظريات به اين پايه نمى رسيد.

اينك براى اين كه خوانندگان گرامى را، به واقعيت اين دو نوع عامل آشنا سازيم، دو نظريه معروف درباره نيروى محرك تاريخ را در اين جا مطرح مى سازيم كه هر دو از قبيل زمينه و شرط مساعد است، نه مؤثر واقعى، تا از اين طريق دو نمونه از زمينه هاى مناسب را نشان داده باشيم و خواننده گرامى از اين طريق، زمينه را از عامل مؤثر تميز دهد.

بنيانگذاران نظريه جغرافيى گرايى، اين عامل را اصيل ترين عامل تشكيل