جالس است.

امعان در اين قراين ما را به مفاد «استوى» رهنمون گرديد و در حقيقت تأويل در اين مورد به معنى كاوش در فهم آيه از طريق دقت در معانى و مفردات آن است و لذا بايد عين همين كاوش را درباره «عرش» نيز انجام دهيم.

عرش در لغت و قرآن به معنى سرير و تختى است كه قدرتمندان بر روى آن قرار مى گرفته اند چنان كه قرآن درباره تخت بلقيس چنين مى گويد:

(... و أوتيت من كلّ شىء و لها عرش عظيم) (نمل / 23).

«از هر نعمتى برخوردار بوده و براى او تختى بزرگ بود».

در حقيقت عرش مظهر قدرت و سلطه بوده است، و در زبان فارسى از آن با لفظ «تخت» تعبير مى كنند. شاعر عرب زبان مى گويد:

اذا ما بنو مروان ثلّث عروشهم *** و أودت كما أودت اياد و حمير

آن گاه كه تخت فرزندان مروان واژگون گرديد و نابود شد، هم چنان كه تخت حميريان با نعمت هايى كه داشتند، نابود شد.

در ادبيات فارسى نيز تخت نشانه ى قدرت و حكومت است و واژگونى آن، نشانه ى نابودى و زوال قدرت مى باشد، صادق سرمد درباره ى فراعنه مصر مى گويد:

تو تخت ديدى و من بخت واژگون بر تخت *** تو عاج ديدى و من مشت استخوان ديدم

مسلماً مقصود از تخت در اين نوع مكالمات، تخت چوبى و فلزى و مقصود از انهدام، واژگونى و نگونسارى ظاهرى آن نيست، بلكه جلوس بر تخت، نشانه ى