گرفتن آن در قفسه ى داروخانه ها، بايد راه پر پيچ و خم آزمايشگاه ها و مراكز تحقيقاتى طى شده و نظرات علمى آكادمى هاى معتبر و متخصصان مربوط خواسته شود تا در نهايت مردم عادى و عامى بتوانند از آن قرص و آمپول با اطمينان خاطر استفاده كنند؟ مگر نه اين است كه هر توليد كننده ى مواد غذايى نمى تواند بدون نظارت مراكز بهداشتى متاع خود را به بازار مصرف عرضه كند؟ چه بسا عدّه اى سودجو و يا حدّاقل ناآشنا به نكات بهداشتى، متاعى زيبا و جذّاب به بازار عرضه كنند كه حاصلى جز بيمارى مصرف كنندگان نداشته باشد. از مردمان كوى و برزن نمى توان انتظار داشت كه بر اساس اطلاعات محدود پزشكى و بهداشتى شان، در مواجهه با هر دارو يا فراورده ى غذايى، داروى مؤثر را از غير مؤثر و فراورده ى غذايى بهداشتى را از غير بهداشتى تشخيص دهند.

اگر در حوزه ى سلامت تن و جسم لازم مى دانيم كه هر فراورده ى دارويى و غذايى قبل از آن كه به بازار مصرف پا گذارد، از فيلتر مجوّز متخصّصان اهل فن بگذارد، در حوزه ى سلامت روح و روان نيز لازم بدانيم كه مباحث علمى دينى كه بار معنايى فراترى از فهم عرف مردم عادى دارد، در مجامع اهل فن و متخصصان مربوط طرح شود، تا پس از پختگى و نقّادى لازم در بازار مصرف محصولات فرهنگى راه يابد. اصولا در هر رشته اى، عده ى توليد كنندگان كم اند و شمار مصرف كنندگان فراوان، و بيشتر مصرف كنندگان از قدرت تشخيص كافى براى داورى مناسب و كامل برخوردار نيستند. اين مديران كارگاه ها و متخصصان هستند كه مى توانند داورى كامل و صحيح را انجام دهند.

آقاى دكتر سروش كه در مقاله «فقه در ترازو» تقسيم انديشه ها را به سالم و سرطانى نپذيرفته بود، چندى پس از انتشار اين مقاله، در ضمن سخنرانى خود در