سوى پيامبر بياييد، مى گويند: آن چه از پدران خود يافته ايم، ما را بس است. آيا اگر پدران آن ها چيزى نمى دانستند، و هدايت نيافته بودند (باز از آن ها پيروى مى كردند)؟!

4. سرعت در قضاوت: سرعت بيش از حد در راه تحقيق، عجله و كم حوصلگى در اين مسير، انسان را به پرتگاه مى افكند. بايد با صرف وقت كافى، حوصله ى لازم و دقت كارآمد اطلاعات لازم را گردآورى كرد، به ترتيب منطقى چيد و پس از كامل شدن پرونده ى علمى بحث، به انشاء حكم و قضاوت علمى پرداخت.

5. پيروى از اميال و گرايش ها.

بسيارى از اوقات، عقل و خرد انسان در انتخاب حق از ناحق و سره از ناسره آزاد نيستو با مزاحمى به نام «ميل و گرايش» روبروست. به سان قطب نمايى كه اگر در كنار آن تكه آهنى قرار گيرد، جهت را درست نشان نمى دهد و به سمت همان تكه آهن متمايل مى شود.

گاه «دل» انسان مايل نيست كه «عقل» رهبرى وجود آدمى را بدست گيرد و منافع خود را در مخالفت با آراء عقل مى بيند. اميال يمانند شهوت، غرور و تكبّر، طمع، انگيزه چيرگى و تسلط بر ديگران، خوى تعدّى و ظلم و... گاه فضا را چنان بر عقل تيره و تار مى كنند كه «دل بخواه» به جاى «ديده عقل» مى نشيند و خواهش هاى خود را به عنوان ره آورد خرد و انديشه جا مى زند. اين جا است كه عاقلان و خردمندان بايد سخت متفطن و باريك انديش باشند تا چنين مغالطه اى براى آنان رخ ندهد.

قرآن كريم، ريشه ى برخى كج انديشى ها را در همين نكته جستجو مى كند: