چرا كه ايمان و كفر حاصل عمل غير اختيارى تفكر است و عمل غير اختيارى را تكليف كردن شايسته و سزا نيست. از اين رو، داشتن هر عقيده اى را بايد «حق» هر كس دانست و براى هر صاحب عقيده اى حق حيات قايل شد. سلب حيات كردن از كسى كه به تحقيقى علمى دست يازيده است و به عقيده اى غير از عقيده ى دينداران معتقد شده است، با روح تحقيق و تلاش علمى و نيز با مقتضاى دستگاه تفكر انسان در تعارض است.

علاوه بر اين كه چنين حكمى براى مرتد، با روح تعاليم دينى اسلام نيز ناسازگار است. همگان شنيده ايم كه اسلام پذيرش اصول خود را فقط از راه تحقيق و مطالعه معتبر مى شمارد و از پذيرش اصول دين از طريق تقليد و تكيه بر انديشه هاى ديگران سخت ابا دارد.

آياتى از قرآن نيز مددرسان همين اشكال است، از جمله آيه

(لا اكراه فى الدّين قد تبيّن الرّشدُ من الغىّ).[1]

«در قبول دين اكراهى نيست. همانا راه درست از راه انحرافى، روشن شده است».

بر اساس اين آيه شريفه پذيرش دين از روى اكراه و اجبار مورد پسند خالق جهان نيست. نيز مى توان اجار و اكراه در ادامه ى ديندارى و استمرار اعتقاد دينى را مشمول مين آيه دانست. به همين دليل به نظر مى رسد بستن راه خروج از دين و واداشتن مسلمانان به باقى ماندن در حوزه اسلام مخالف اين آيه شريفه است.