يكى از اشتباهات تاريخ نگاران اين است كه محور تاريخ را سلاطين و شاهان قرار داده اند و در نتيجه، همه كمالات بشرى به آن ها منتسب گشته است، در حالى كه اگر بشر بتواند تاريخ را بر طبق حيات پيامبران تنظيم كند، در اين صورت خدمات آنان به شر روشن تر مى شود.

گاهى تصور مى شود كه يكى از دلايل دخالت عرف در دين، مسأله منطقة الفراغ شرعى است، و در اين باره چنين مى نويسد:

«راه ديگرى براى دخالت عرف، گسترش منطقة الفراغ شرعى است، يعنى پذيرش اين معنى كه حوزه مباحات، اساساً ميدان جولان عقل عرفى است، و اين ميدان را مى توان به طرق گوناگون توسعه داد به قدرى كه حوزه واجب و حرام شرعى تنها محدوده اندكى از حقوق خصوصى را دربر گرفته و عمدتاً معطوف به شعاير و مناسكى گردد كه به تنظيم رابطه انسان و خدا مى پردازد.[1]

با اين كه نگارنده اين سطور كوشش مى كند كه از هر نوع كلمه و جمله اى كه مايه بهانه جويى گردد، خوددارى كند، ولى در اين جا با كمال اعتذار از خوانندگان يادآور مى شويم كه اصولا نويسنده اين بخش، عارى از آگاهى فقهى بوده، و اصولا يكى از گرفتارى هاى ما، در اين كشور مداخله افراد ناآگاه در مسايل دينى است.

اصولا احكام اسلامى به پنج نوع تقسيم مى شود، ينى واجب و حرام و مستحب و مكروه و مباح، آن هم به خاطر ملاكات مخصوص است.