مى كند كه درباره گذشته آن را حكم مى كرد».

تنها اين دو حديث نيست كه قرآن در آن ها به آفتاب و ماه تشبيه شده باشد بلكه در اين موارد احاديثى وارد شده كه همگى حاكى از آن است قرآن پيوسته زنده و در هر زمان تر و تازه است و ابداً مندرس و كهنه نمى گردد.[1]

حيات و تحرك قرآن در سايه همين تأويل در مقابل تنزيل است و هرگز نبايد مفاهيم كلى قرآن را در انحصار گروهى دانست بلكه بايد آن را بر آيندگان به نحوى تطبيق كرد كه بر گذشتگان تطبيق مى گشت.

قرآن مجيد در سوره «رعد» آيه هفتم چنين مى فرمايد:

(انّما انت منذر و لكلّ قوم هاد...)

«تو اى پيامبر بيم دهنده اى و براى هر گروهى هدايت كننده اى است».

خود پيامبر گرامى(صلى الله عليه وآله) طبق روايات متواتر جمله (ولكلّ قوم هاد) را بر اميرمؤمنان تطبيق كرد و فرمود:

«انا المنذر و علىّ الهادى الى أمرى».[2]

«من بيم دهنده و على هدايت كننده به دستورهاى من است».

به طور مسلم پس از اميرمؤمنان، آيه مصاديقى نيز دارد كه به مرور زمان بر آن منطبق مى باشد. بخشى از تحرك و روشنگرى قرآن در اين است كه به مرور زمان بر