را آتش مى زند.

گاهى گفته مى شود اگر حفظ عقيده ى مردم يكى از حقوق آن هاست، ولى مردم حقوق ديگرى نيز دارند، و آن حق تحقيق و انتقاد و اتخاذ عقيده يا تغيير عقيده است.

يادآور مى شويم هيچ گاه اسلام، حق تحقيق و انتخاب را از كسى سلب نكرده، و پيوسته به تفكّر و تعقّل دعوت نموده است، ولى در كنار آن از خرافه گرايى جلوگيرى كرده و اجازه نمى دهد بشر كه گل سرسبد جهان آفرينش است، در برابر سنگ و گل يا گاو و آتش زبون و خوار گردد. جلوگيرى از خرافه گرايى به معنى منع تفكّر و تعقل نيست، بلكه نوعى گشودن راه بر تفكّر صحيح است.

هرگاه فرد مرتدّ از حق انتخاب بهره گيرى كند، ولى عملا به عقيده ى عمومى احترام نهاده و باورهاى مردم را ويران نسازد، نظام اسلامى با او كارى ندارد.

سخن در يك جامعه ى اسلامى است كه اكثريت آن با كمال آزادى به اسلام و مقدّسات رأى مثبت داده و خواهان حفظ آن هستند، ولى مرتدّ، با تظاهر به بازگشت از اصول به نوعى به ملت دهن كجى مى كند.

حاصل سخن اين كه، نظام اسلامى، در سايه ى دو اصل عقلايى با انحرافات فكرى مبارزه كرده و اجازه ى تظاهر بر خلاف نظام را نمى دهد به دو دليل:

1. ارتداد، نوعى تجاوز به حقوق عمومى ملت است، باورها را به تدريج مى سوزاند و زمينه ى براندازى را فراهم مى سازد.

2. بسيارى از ارتدادها نوعى از رويكرد به سوى خرافه پرستى است، زيرا در نتيجه، مرتد به بت پرستى و ماده پرستى گرويده و يا لااقل يكى از آيين هايى را كه از نظر كمال در درجه ى پايين تر است، جايگزين عقايد اسلامى مى سازد.