خدايى كه به انسان كرامت بخشيده، در پيام ديگر خود، برخى از نعمت هاى خود را كه به او ارزانى داشته است، يادآور مى شود، و مى فرمايد:

(و الله أخرجكم من بطون امّهاتكم لا تعلمون شيئاً و جعل لكم السّمع و الابصار و الافئدة لعلّكم تشكرون).[1]

«خدا شما را از شكم هاى مادرانتان بيرون آورده در حاى كه چيزى نمى دانستيد، و براى شما گوش ها و چشم ها و دل ها قرار داد، تا سپاسگزار باشيد».

هدف از آفرينش اين نعمت هاى بزرگ كه مايه ى كرامت انسان است، اين است كه آن ها را در جايگاه مناسب خود مصرف كند، و شكر نعمت از نظر بزرگان جز اين كه از مواهب الهى در تأمين سعادت خود بره بگيرد چيز ديگرى نيست.

مثلا خداوند چشم داده كه به جهان آفرينش بنگرد، و گوش داده كه سخنان خوب و زيبا را بشنود، دل داده است كه درباره ى آن چه كه مى بيند و يا مى شنود، بينديشد.

بنابراين، كرامت انسان در اين نيست كه هر چه خواست انجام دهد، و نعمت هاى الهى را در هر موردى مصرف كند، بلكه بايد آن ها را در مسير تأمين سعادت به كار ببرد.

در كتاب هاى فقهى موضوعى به نام «كتب ضلال» مطرح شده و فقيهان اسلام مى گويند، حفظ و نگهدارى چنين كتاب هايى ممنوع است.

اكنون اين سؤال مطرح مى شود كه آيا اين تحريم با آزادى انديشه و بيان