چگونگى هستى اوست.

از اين بيان روشن مى شود كه ازادى با دين سالارى كاملا همسو بوده و مقتضاى طبيعت انسان مى باشد، و اگر در ايين الهى تكاليف و بايد و نبايدهايى براى انسان وضع شود كه طبعاً ضامن سعادت و خوشبختى اوست، با آزادى خردورزانه او كاملا همسو مى باشد او بايد آزادى انديشه و عمل را در چارچوب اين قوانين رعايت كند، آن گاه براى زندگى فردى و اجتماعى و سياسى برنامه ريزى نمايد.

براى اين كه همسويى آزادى با دين سالارى كاملا روشن شود به بيان زير مى پردازيم.

آزادى و محدوديت در جامعه مدنى.

در «جامعه مدنى» انسان ها از روى آزادى دست به تأسيس نظام هاى اجتماعى مى زنند و حكومتى را با تمام شاخه هاى خود پديد مى آورند و مجلسى را براى قانون گذارى فراهم مى سازند كه تمام افراد آزادى خود را با اين قوانين تطبيق دهند.

تفاوت جامعه مدنى با دين سالارى در اين است كه اصول و كليات قوانين در جامعه دينى از جانب خداست در حالى كه جامعه مدنى مشروعيت خود و قوانين حاكم بر جامعه را از رأى مردم مى گيرد و در هر حال آزادى ها محدود مى شود و افراد متخلف مجازات مى گردند.

آزادى به معنى فارغ شدن از هر نوع قانون و حد و مرز، قابل پذيرش نيست بالاخره بشر در زندگى اجتماعى خود بى نياز از مقررات نيست، زيرا در پرتو آن مقررات مى توان منافع جمعى را تأمين كرد.

پذيرفتن جامعه مدنى پذيرفتن قوانين و مقررات آن و در نتيجه محدوديت