بهره گرفته و آن چنان جامعه را براى دادن رأى به منتخبان مورد نظر خود، آماده مى سازند كه حتى خود رأى دهنده از عوامل جبر آفرين بى خبر مى باشد.

اكنون به جزء دوم بگررديم فرض كنيد از «جبر غير» آزاد شويم ولى نمى توان در يك حالت بى تفاوتى زيست طبعاً بايد به نقطه اى پناه برد و آن زندگى در پرتو اقتضاء طبيعت انسانى است.

نقطه مهم در تشخيص اقتضاى طبيعت و ويژگى ذاتى اوست، در اين جا جهان بينى هاى مختلف به شدت در تشخيص مقتضاى طبيعت تأثير گذارند.

در جهان بينى الهى بشر مخلوق جهان بالاست و قدرت عظيمى او را از عدم به وجود آورده، و هر نوع كمالى را از عقل و هوش، بينايى، و شنوايى به او داده و خوان نعمت طبيعت را، در برابر او گسترانيده است.

وابستگى او به جان بالا دقيق ترين وابستگى ها است كه نمى توان براى آن نظيرى در طبيعت جست، تنها مثال يكه مى تواند وابستگى انسان را به خدا به نوعى ترسيم كند وابستگى صور و مفاهيم ذهنى با نفس انسانى است زيرا اين صور و مفاهيم مخلوق ذهن بوده و نفس انساين پس از يك رشته تمرين ها، آن ها را در صقع ذهن مى افرينند، به گونه اى كه اگر رابطه مفاهيم و صور با نفس انسانى قطع شود، چيزى از آن ها باقى نمى ماند.

انسان نيز شبيه اين رابطه را با خالق خود دارد كه هر لحظه از او وجود و هستى، نعمت و كمال دريافت مى كند، كه اگر انقطاعى رخ دهد در جانب انسان چيزى باقى نمى ماند.

در جهان بينى الهى طبيعت انسان يك طبيعت وابسته است، رابطه آن دو با