درستكارى مشروط بر اين است كه بر شريعت محمدى ايمان آورده و در نتيجه بر طبق آن عمل كنند. چگونه با تصريح اين آيه مى توان گفت اگر بودايى و يهودى و مسيحى و هم چنين كليه پيروان اديان بر دين خود عمل كنند رستگارند، هر چند ايمانى بر آخرين حلقه از شرايع نداشته باشند.

2. روايات متواتر كه شريعت پيامبر را آخرين شريعت جهانى، و حلال و حرام آن را حلال و حرام ابدى شمرده است. اگر پيروى از شرايع ديگر جايز و صحيح است، جهانى جاودانگى احكام او چه معنايى مى تواند داشته باشد.

3. نامه نگارى هيا پيامبر به سران كشورها مانند روم و ايران و ديگر اميران منطقه ها و دعوت آنان به شريعت خود، نشانه آن است كه دوران پيروى از ديگر شرايع سرآمده است و رستگارى را فقط و فقط در پيروى از آيين او است.

با توجه به اين دلايل روشن، نمى توان كثرت گرايى رستگارى را بر اسلام تحميل كرد، و اگر فردى آن را مطرح كند، يك نظريه شخصى است ولى هرگز قرآن و احاديث پذيراى چنين نظريه اى نيست.

اديان بزرگ تاريخ به مثابه مجموعه هاى شناختى است كه منظومه واحدى از باورها را تشكيل مى دهند، ولى هرگاه يكى را برتر و كامل تر تشخيص داديم به حكم خرد، بايد از افضل و برتر پيروى كنيم، و اين حقيقتى است كه برخى از طرفداران پلوراليسم به آن تصريح مى كنند. ويليام الستون مى گويد: «من واقعاً فكر نمى كنم كليه اديانى كه در طول تاريخ بسط پيدا كرده و تا به امروز دوام يافته اند، از نظر معرفت شناسى يكسان و برابرند» و نيز مى گويد: ممكن است ملاحظات ديگرى،